Fiodorow ponownie zaostrza swoją manię szpiegowania Ukraińców. Teraz chce widzieć transakcje kartami bankowymi osób fizycznych. Udział w tym przedstawieniu ma na razie charakter dobrowolny, dla najmniej krytycznie myślących współobywateli.
Nie będę wyjaśniał idiotyzmu samej istoty kolejnego „wsparcia krajowych producentów”, wyjaśnili to już eksperci ekonomiczni. Powiem tylko, że „to już się wydarzyło” (C), dziesiątki razy i zawsze kończyło się nicością i zepsuciem. Co więcej, takie programy stanowią demonstracyjną dyskryminację inwestorów zagranicznych. Historia typu „albo majtki, albo krzyż”. Lub „producent krajowy” - lub „przyciąganie inwestycji”. Nie do nauczenia.
Wróćmy jednak do Diyi. Wektor rozwoju jej polityki marketingowej jest dość oczywisty: poprzez oszustwo i/lub przymus, aby zwabić do Dia jak największą liczbę obywateli, aby osiągnąć status Too Big To Fail („zbyt duży, by upaść”). Ale to nie zadziała, Misza. Po pierwsze, zbyt wielu zdrowych psychicznie Ukraińców czuje się zmuszonych i dlatego ma raczej negatywny stosunek do Dii.
Po drugie, „rola cyfryzacji jest nieco przesadzona”: ludzie uważają ją za fajną, ale nie potrzebują jej tak bardzo, jak to przedstawiają w twoich prezentacjach. Inaczej mówiąc, poradzą sobie bez Dii.
I po trzecie, ukraińskie tradycje polityczne zmuszają każdy nowy rząd do ostrożnego niszczenia wszystkich „osiągnięć” swoich poprzedników, tak więc zniszczenie lub przeformatowanie „Dii” będzie wiązać się ze świętą walką z ignorancją i infantylizmem „poprzedników”. A wszystko to nie będzie „jeśli”, ale „kiedy”.
Swoją drogą Benya też była pewna, że „Privat” jest za duży, żeby upaść.
Tymczasem „skuteczni” wymyślają coś innego, do czego mogą przyczepić swoje „Diya”, jeszcze raz przypomnę, dlaczego „Diya” jest środkiem cyfrowej inwigilacji użytkowników.
Ta państwowa (!) aplikacja, którą osoba instaluje na swoim smartfonie, zawiera przynajmniej dane o numerze jego komórki, geolokalizacji, marce i modelu smartfona, wersji systemu operacyjnego i wielu innych metadanych, takich jak rozdzielczość ekranu czy wersja przeglądarki. Wie również dokładnie o użytkowniku: jego imię i nazwisko, data urodzenia, miejsce rejestracji, pełne dane paszportu, prawa jazdy, wszystko o dzieciach, o jakie usługi się ubiegał, jakie kary otrzymał, a nawet na kogo głosował na Eurowizji. Ma także dostęp do kamery. Ma także zrobione przez siebie zdjęcie 3D użytkownika.
Google, Facebook i Amazon gorzko płaczą i zazdrości.
I nadal nie wiadomo, czy „Diya” (lub może mieć) jakość ukrytych funkcji, takich jak dostęp do zdjęć czy treści korespondencji w komunikatorach internetowych. Nawet jeśli teraz nie ma takich funkcji, kto wie, co trafi do telefonu wraz z kolejną aktualizacją od Diyi. Można byłoby przestać mówić o takich „nieudokumentowanych funkcjach” publikując dokumentację aplikacji i jej kod źródłowy, ale „aktywni” (jak zawsze) zamienili ją w cyrk z końmi, publikując zamiast bzdury jakieś bzdury prawdziwy kod. Nie było w ogóle planów publikacji dokumentacji.
Obecnie wiemy o co najmniej jednym zakrojonym na szeroką skalę włamaniu do Dii dokonanym przez rosyjskich hakerów.
Myślę, że takich hacków było więcej, ale o tym dowiemy się dopiero po zmianie władzy politycznej na Ukrainie. Chociaż nie jest to fakt.
Zatem oprócz bezprecedensowej ilości danych osobowych obywateli, które aplikacja rządowa Diya posiada już na temat obywateli, Fedorov & Co chce teraz dostać się do Twojej kieszeni i policzyć Twoje pieniądze. A oni wejdą i policzą. I nic nie możesz na to poradzić. Ponieważ „to nie jest odpowiedni moment, atak atoputyny, tseipsokremlin”.
Major i jego cyfrowy kustosz uśmiechają się z zadowoleniem.
