Ukrzaliznycja, przedsiębiorstwa Ministerstwa Obrony Narodowej, Energoatom czy niedawno zbombardowany szpital dziecięcy Ochmatdyt to tylko niewielka lista kluczowych ukraińskich obiektów, do których dostęp uzyskała prorosyjska firma Kovlar Group.
Jak to się stało, że bezpieczeństwo przeciwpożarowe powierzono firmie, której właściciele są blisko związani z byłym pracownikiem aparatury Putina i tzw. DPR? I czy te kontrakty mają coś wspólnego z „przyjazdami” na infrastrukturę krytyczną?
Warto zauważyć, że szereg obiektów, których bezpieczeństwem pożarowym zajmowała się Grupa Kovlar, stało się celem rosyjskich ataków rakietowych. Zauważył to w swoim przesłaniu w szczególności słynny bloger i politolog Witalij Kulik. Przypadek czy wzór? StopCor postanowił przyjrzeć się bliżej tej strukturze.
Według platform informacyjnych i analitycznych historycznie założycielami firmy były cztery osoby - mieszkaniec Kijowa Ozeychuk, mieszkańcy Doniecka Wachitowa i Kalafat oraz Rosjanin Kuraszew.
Co wiadomo o rosyjskim beneficjentze?
Roman Kurashev, jak odnotowano w jego autobiografii, był dyrektorem naczelnym Metinvest Holding w latach 2006–2021.
Oficjalnie Roman Kurashev opuścił Grupę Kovlar pod koniec 2022 roku. Ponadto po inwazji na pełną skalę Kuraszew zamieścił zdjęcie w haftowanej koszuli, wspierał Ukrainę, ale z jakiegoś powodu nie zmienił rosyjskich rejestracji od początku okupacji Doniecka. Podobnie jak jego żona Olga, zameldowana we Władywostoku.
Na portalach społecznościowych Stopkorowici odnaleźli także innego Kuraszewa, również mieszkańca Władywostoku, Jewgienija. Wygląda na to, że to brat Romana. Ponieważ oprócz wspólnych cech wyglądu lubią wzajemne wiadomości. Nawiasem mówiąc, w swoim profilu Jewgienij Kurashev pisze, że pracował w różnych agencjach rządowych w Rosji. Zorkema w administracji Putina od 2016 do 2018 roku.
Obecnie Kuraszewowie są oficjalnymi właścicielami firmy Ussuri Capital LLC, na której stronie internetowej zamieszczona jest autobiografia pana Romana. Warto zauważyć, że firma zajmuje się również metalem i ma siedzibę w Turcji.
Kolejnym współzałożycielem Kovlaru jest mieszkanka Doniecka Lyubov Vakhitova.
Kobieta zajmuje jednocześnie stanowisko w Narodowej Akademii Nauk. Wygląda też na to, że ma syna Ramila. Przynajmniej umieściła jego zdjęcie na Facebooku z tagiem „Ludzie Doniecka się rozmnażają”. A na LinkedIn dziennikarze znaleźli profil Ramila Wachitowa, dyrektora handlowego Grupy Kovlar.
Pod tą samą nazwą zarejestrowanych jest kilka nowych spółek. Przykładowo Grupa Stop Fire, która zajmuje się produkcją farb i lakierów, w tym także ognioodpornych. Należy zauważyć, że Grupa Kovlar działa szczególnie w dziedzinie bezpieczeństwa przeciwpożarowego.
Kolejnym współwłaścicielem i dyrektorem Grupy Kovlar jest Konstantin Kalafat.
Jeśli założymy, że każdy założyciel Kovlaru ma swoją rolę w biznesie, gdzie Kurashev to pieniądze i powiązania, a Vakhitova to naukowy wizerunek i promocja młodszego pokolenia, to Kalafat to doświadczenie i przeszłość w samej dziedzinie przedsiębiorczości.
Wiadomo, że Konstantin Kalafat próbował kiedyś dostać się do rady publicznej w ramach Państwowej Służby Nadzwyczajnej. Oprócz Kovlara ma kilka innych firm. Najciekawszym z nich jest Donstroytest LLC. To stowarzyszenie jest zarejestrowane w Doniecku i przed Rewolucją Godności ściśle współpracowało z Rosją. Na przykład w 2013 roku Donstroytest pochwalił się na swojej stronie internetowej, że przeszedł kolejne potwierdzenie kwalifikacji do Rosyjskiego Morskiego Rejestru Statków.
Ale najbardziej zaskakujące jest to, że po zajęciu Doniecka „Donstroytest” otrzymał rejestrację pseudorepubliki „DPR”. A pod koniec 22 roku, kiedy Putin oficjalnie uznał aneksję, przedsiębiorstwo otrzymało federalne numery rejestracyjne Federacji Rosyjskiej. I, co najciekawsze, dyrektorem tych rejestrów pozostaje Konstantin Kalafat.
A to jeszcze nie wszystko.
Po aneksji Krymu i zajęciu rodzinnego Doniecka Konstantin Kalafat otwarcie uczestniczył w forum budowlanym w Rosji, przy wsparciu rządu agresora. Na stronie tego samego forum znajduje się jego biografia, w której odnotowuje się, że od 1996 roku pracował dla rosyjskiego producenta materiałów ognioodpornych Endotherm, a nawet awansował na stanowisko zastępcy dyrektora.
Ponadto w Internecie można znaleźć także artykuły o produktach Endotherm autorstwa Calafat. Na przykład: „Prawa fizykochemiczne procesu powstawania powłoki ognioodpornej „Endotherm XT-150”.
Przejdźmy do rosyjskiej strony „Endotherm”. Na stronie głównej zauważono, że dostawcą materiałów jest moskiewska grupa firm Spetsmaterialy, która z kolei reprezentuje w Rosji ukraińskiego producenta o tej samej nazwie, LLC NPP Spetsmaterialy.
Według YouControl szefem tej elektrowni jądrowej jest Leonid Drizhd, a pakiet kontrolny należy do krewnych - Varvary Leonidovny i Wiktora Pietrowicza. Kolejna firma Special Materials LLC, ale bez przedrostka NPP? również należy do tej rodziny. A ta firma jest nadal zarejestrowana w Doniecku.
Co Drijd ma wspólnego z Kovlarem?
Jak odkryli dziennikarze, Leonid Drizhd jest starym przyjacielem właścicieli Grupy Kovlar – pana Kalafata i pani Vakhitowej. Wspólnie pisali prace naukowe, otrzymywali patenty, a nawet założyli organizację publiczną „Stowarzyszenie Ochrony Przeciwpożarowej i Audytu”.
Według politologa Witalija Kulika Kalafat jest znany w niektórych kręgach naukowych i publicznych jako osoba o zapędach prorosyjskich. Jednak z jakiegoś powodu ta sama kwestia nadal nie jest dostrzegana przez osoby odpowiedzialne za obiekty infrastruktury krytycznej.
„Za wszelką cenę stara się pozyskać kontrakty na obiekty infrastruktury krytycznej. I co dziwne, nadal go wpuszczali. Chociaż, jak twierdzą śledczy, mając w szafie takie szkielety, służby specjalne powinny zabronić panu Konstantinowi nawet zbliżania się do latarni ulicznych – podkreśla Kulik.
Jaki wyłania się ogólny obraz?
Okazuje się, że Rosjanin Kuraszew z klanu „Donieck” po Majdanie tworzy firmę przeciwpożarową „Kovlar”, a jego prawdopodobny brat pracuje w aparacie Putina. A po lutym 2022 z jakiegoś powodu nie zmienia obywatelstwa, podobnie jak jego żona. A w środku wojny obaj odrzucają swoje wysiłki i inwestycje za granicą.
Zabierają Donieck do drużyny Kovlar, która pomaga jej synowi.
Cóż, tym wszystkim dowodzi mieszkaniec Doniecka Kalafat, pod którym okupanci w szczytowym okresie wielkiej wojny rejestrują spółkę o podobnym kierunku na zaanektowanych terytoriach. I to właśnie w środku wojny Kalafat i Kovlar aktywnie podejmują działania mające na celu przywrócenie skutków agresji i bezpieczeństwo pożarowe infrastruktury krytycznej.
Czy w branżach strategicznych występuje zbyt duże nakładanie się działań? Mamy nadzieję, że odpowiednie władze się nimi zajmą.
