Tak więc Gabinet Ministrów podjął w piątek decyzję o sprzedaży państwowych udziałów w United Mining and Chemical Company (UMCC), które w ubiegłą środę zostały sprzedane przez Fundusz Majątku Państwowego na aukcji prywatyzacyjnej z jednym uczestnikiem.
Gabinet Ministrów Ukrainy z niezwykłą szybkością zgodził się na sprzedaż 100% udziałów UMCC LLC Tsemin Ukraine z grupy spółek NEQSOL Holding, będącej właścicielem operatora komórkowego Vodafone Ukraine, za 3,938 mld hrywien. Ale tu nie chodzi o pieniądze.
OGKhK jest największym przedsiębiorstwem na Ukrainie zajmującym się wydobyciem i wzbogacaniem rud tytanu. Nie będę tutaj opisywał, czym są rudy tytanu, do czego potrzebny jest tytan, jak proputinowska grupa eskortowa Firtasza przejęła kiedyś kontrolę nad złożami rud tytanu w interesie rosyjskiej WSMPO-AVISMA i całego ukraińskiego przemysłu tytanu, jak Rosjanie stworzył Stany Zjednoczone i UE. Na podstawie dostępnych materiałów można stworzyć wielotomową publikację o pasjach wokół ukraińskiego tytanu. Każdy, kto chce, może znaleźć bardziej szczegółowe informacje za pośrednictwem wyszukiwarek.
Mówię o czymś innym. Sprzedali i są zadowoleni.
Twierdzą, że wysłali dobry sygnał na rynek, prywatyzując majątek państwowy, i nawet w takich okolicznościach – w kraju trwa wojna, rosyjska agresja trwa, a inwestorzy w nas uwierzyli!
Komu to sprzedali???
Jestem przekonany, że od służb specjalnych Ukrainy, a nie tylko rządu i władz jako całości, otrzymano informację o niedopuszczalności takiej opcji prywatyzacji, po której powstanie dla wroga nowy łańcuch dostaw ukraińskich surowców tytanowych, czyli dla wiodącego holdingu rosyjskiego kompleksu wojskowo-przemysłowego Rostec, który produkuje całą tę śmiercionośną maszynerię, która leci w kierunku ukraińskich miast, infrastruktury przemysłowej i pozycji Sił Obronnych Ukrainy.
„VSMPO-AVISMA Corporation” jest częścią „Rostec” (Nawiasem mówiąc, w odpowiedzi na okresowe pytania o to, jak czytać ten skrót, piszę konkretnie - VSMPO-AVISMA to: Verkhnesaldinsk Metallurgical Production Association - Aviation Special Materials.) Szczegółowo w język oryginalny - to jest „rosyjska firma metalurgiczna produkująca tytan i produkty z go, największego na świecie producenta tytanu. Firma produkuje ponad 90% rosyjskiego tytanu, eksportuje produkty do 50 krajów, mając około 450 klientów. Jest to jedyna firma produkująca tytan na świecie, która realizuje pełny cykl produkcyjny – od przetworzenia surowców po wytworzenie produktów końcowych.”
Komu zatem handlarze ze Wzgórz Peczerskich sprzedali OGCC?
Nasib Hasanow.
Niewiele osób wie o tej osobie, ale uważa się ją za „właściciela nadzorującego” majątek Azerbejdżanu poza jego granicami. Współpracuje z Beylyarem Eyubovem, szefem straży prezydenckiej – coś w rodzaju azerbejdżańskiej wersji silogarchii – sojuszu funkcjonariusza bezpieczeństwa z oligarchą. Znamienne jest, że gdy w nocy z 1 na 2 sierpnia 2003 r. zmarł Gejdar Alijew, ojciec obecnego niekoronowanego monarchy Azerbejdżanu, oprócz swojego syna Ilhama, szef administracji prezydenckiej Ramiz Mehdijew i szef ochrony osobistej prezydenta „adiutant Jego Ekscelencji” Beylar był obecny na oddziale Ejubowa, który podjął jednomyślną decyzję o mianowaniu Alijewa Jr. na stanowisko premiera.
Tym samym ukraiński tytan wpada w ręce quasi-mafijnej grupy wywodzącej się z (nie)przyjaznego kraju.
Formalnie oczywiście Azerbejdżan uchodzi za kraj przyjazny, nawet w „Strategii polityki zagranicznej” jest wskazany jako partner strategiczny. Oczywiście! Zapewnia pomoc humanitarną, opowiada się za integralnością terytorialną, gratuluje Dnia Niepodległości itp. Ale tak naprawdę Azerbejdżan jest już w obozie nieprzyjaznym Ukrainie. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że kluczową rolę w tym obozie odgrywają Rosja i Chiny, z którymi Baku łączą już stosunki sojusznicze i strategiczne partnerstwo, to Azerbejdżan stoi po stronie wroga. Jej wektory polityki zagranicznej są jasne i jednoznaczne – SCO, BRICS, EAEU.
W języku urzędowym:
22.02.2022, Alijew, Kreml, podpisanie „Deklaracji o sojuszniczych interakcjach między Republiką Azerbejdżanu a Federacją Rosyjską”, na dwa dni przed rozpoczęciem inwazji na Federację Rosyjską na pełną skalę na Ukrainie: „Deklaracja ta przenosi nasze stosunki na poziom sojuszniczy”.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej, 07.06.2023: „25 maja Prezydent Azerbejdżanu Ilham Alijew po raz pierwszy w historii na zaproszenie rosyjskiego przywódcy Władimira Putina wziął udział w posiedzeniu Rady Najwyższej Euroazjatycka Rada Gospodarcza. Putin podziękował Alijewowi za udział w spotkaniu i podkreślił, że relacje Azerbejdżanu z krajami członkowskimi organizacji stale się rozwijają i są ważne dla każdego kraju organizacji. Ilham Alijew zauważył w swoim przemówieniu, że choć uczestniczy w pracach szczytu Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej i uczestniczy w nim jako gość, to nie czuje się gościem w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż Azerbejdżan od dawna i aktywnie współdziała ze wszystkimi Państwa EAEU, z wyjątkiem Armenii.”
19.08.2024, Alijew, Baku, raport dla Putina: „Postanowienia Deklaracji o współpracy sojuszniczej, która została podpisana w lutym 2022 r., są z sukcesem wdrażane. Nasze kraje zachowują się jak sojusznicy, przyjaciele, bliscy partnerzy i sąsiedzi”.
10.08.2024, Kreml, spotkanie Alijewa-Putina na marginesie szczytu WNP:
Alijew: „Dziś jest także dobra okazja, jak państwo zauważyli, aby ponownie omówić te kwestie, ponieważ porządek obrad jest dość obszerny, a te projekty, zwłaszcza te nowe, które zarysowaliśmy w sierpniu w Baku, wymagają oczywiście naszej stała uwaga i kontrola. Zatem dzisiejszy dzień jest dobrą okazją, aby jeszcze raz przejrzeć porządek obrad i określić konkretne kroki w celu wdrożenia osiągniętych przez nas porozumień”.
„Jest wiele dobrych, ciekawych projektów zarówno w energetyce, jak i w obszarze rozwoju infrastruktury. Wszystkie projekty, zarówno dwustronne, jak i jednostronne, są obiecujące, realne i żywe” – podkreślił szef państwa rosyjskiego.
Azerbejdżan, podobnie jak jego główny partner strategiczny i sojusznik Turcja, nie został zauważony jako posiadający intencje i możliwości rozwoju przemysłu tytanu na wzór rosyjskiego, choć dla Ankary priorytetem jest rozwój przemysłu lotniczego i rakietowego. Jednak skala nie jest taka sama. Dlatego tak czy inaczej, poprzez azerbejdżańskie „układanie”, Rosjanie chcą przywrócić pośredni dostęp do surowców tytanu ze złóż ukraińskich.
Przypadek tytanu jest bardzo orientacyjny w kontekście innej potencjalnej umowy – na gaz „azerbejdżański”. Zwróćcie uwagę na oficjalne zdjęcie ze strony internetowej Prezydenta Azerbejdżanu podczas spotkania na marginesie Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa i komentarz pod nim:
„17 lutego w Monachium na wniosek strony przeciwnej odbyło się spotkanie Prezydenta Republiki Azerbejdżanu Ilhama Alijewa z Prezydentem Ukrainy Władimirem Zełenskim”. Na prośbę „strony przeciwnej”… Tak nazywa się Ukrainę w Baku, a Rosja – zdaniem Alijewa – „sojusznikiem, przyjacielem, bliskim partnerem”.
P.S. Prywatyzacja UMCC to kolejny test przed umową na „azerbejdżański” gaz, tak jak test z „węgierską” ropą otworzył szansę na kontrakt na tytan. Oczywiście nie widzimy jeszcze śladów Gazpromu, ale one już istnieją (o tym później). Ze swej strony, jak zwykle, przedstawił propozycję trudną do odrzucenia na Wzgórzach Peczerskich, gdzie już przygotowują się do wyborów i tworzą odpowiedni fundusz.
Jeśli dojdzie do porozumienia w sprawie gazu „azerbejdżańskiego”, oznacza to, że piąta kolumna przekonała Bankową do spełnienia określonych przez Kreml warunków wstępnych takiej czy innej formy procesu negocjacyjnego.
Jak dotąd można stwierdzić, że Kreml zintensyfikował swoje „aktywa” w Europie i Azji – Orban w przypadku ropy, Fico w przypadku gazu, Alijew w przypadku tytanu i gazu.
